คืนฝนพรำ

ผมนั่งนิ่งๆ ในแท๊กซี่ ระหว่างเดินทางไปทำงาน มาสองสามวันแล้ว มันไม่ใช่เรื่องปกติ ที่ผมต้องนั่งนิ่งๆ ขณะเดินทาง อย่างน้อยผมก็ต้องมีหนังสืออ่าน แต่ สองสามวันที่ผ่านมา มันไม่ได้เป็นอย่างนั้น

ผมนั่งเรื่อยๆ เอื่อยๆ มองดูรถรา และท้องถนนมากกว่า อาจจะเป็นเพราะหลายวันมานี่ กรุงเทพฯ ไม่มีแดดให้เห็น ก็เลยรู้สึกแปลกไป

ขณะที่ผมนั่งเขียนอยู่นี่ก็ตีสามแล้วยังได้ยินเสียงเม็ดฝนพรำ จากด้านนอกห้อง

ช่วงนี้มีอะไรแปลกไปหลายอย่างสำหรับตัวผม

เรื่องใหญ่สุดๆ คงหนีไม่พ้นการเพิ่มน้ำหนัก ใช่ครับ เพิ่มน้ำหนัก

สาวๆ อย่าเพิ่งกรี๊ด ที่ตัวเองพยายามจะลดน้ำหนัก แต่ผมสวนกระแส ขอเพิ่มน้ำหนัก จากตอนนี้ 53 กิโลกรัม กับความสูง 174 เซ็นติเมตร ตั้งใจจะไปหยุดที่ 65 กิโลกรัม กับความสูงเท่าเดิม

65 กิโลกรัม เป็นน้ำหนักตัวก่อนที่ผมจะลดลงมาในช่วงเดือนธันวาคมปีที่ผ่านมา มันคงไม่มากมายที่จะไต่ระดับเพดานขึ้นไปเท่าเดิม
12 กิโลกรัมต่อจากนี้ไป ผมต้องกินยังไงบ้าง ถึงจะได้ดั่งใจ ยังหาทางไม่เจอ

คงต้องเริ่มที่ มื้อเช้าก่อน ตามด้วยมื้อเที่ยง เสริมด้วยมื้อเย็น และ ตบท้ายด้วยมื้อเที่ยงคืนอีกรอบ ไม่ขึ้นให้มันรู้ไป

3 พฤษภาคม 2550

ผ่านไปสองวัน

ผมทิ้งข้อความก่อนหน้าไปถึงสองวัน จึงได้กลับมาเขียนต่อ ตอนนี้ผมลืมประเด็นเพิ่มน้ำหนักไปแล้ว และคงเริ่มทำไปบ้าง มีประเด็นอีกหลายอย่างหลั่งไหลเข้ามาในชีวิต บางครั้งทำให้รู้สึกจับต้นชนปลายไม่ถูก จึงจักปล่อยให้มันเลือนหายไปตามกาลเวลาและโอกาส
แต่บางครั้ง ในค่ำคืนที่ฝนพรำ อาจจะทำให้บางอย่างในชีวิตของเราเปลี่ยนไปแบบไม่เคยคาดคิดมาก่อนก็ได้

คืนเดียว ที่สามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตได้

คืนเดียว ที่สามารถทำเรื่องร้ายกลายเป็นดี

คืนเดียว ที่สามารถเปลี่ยนสรรพสี ให้เป็นขาว

คืนเดียว ที่อาจจะให้คำตอบได้ทุกเรื่องราว

คืนเดียว ที่ทำให้เรา เป็นเรา และยืนหยัดอยู่ได้ ในทุกวัน

มีความสุขตามอัตภาพ ในคืนฝนพรำครับ