ในตัวเราเอง

มีชีวิต ใช้ชีวิต

หลายคนมีคำถามกับผมว่า ผมจะแสดงกล้ามดากไว้หนวดอันไม่สมประกอบ ไว้เคราหยิบหยอยพิกลพิการบนใบหน้าเหลี่ยมๆ ที่มีพิรุธตลอดเวลานี่ทำไม ซึ่งวันก่อนพี่ชายของผมก็ถามผมว่า “ทำไมไม่โกนทิ้ง ทีผมบนหัวเนี่ยมึงยังสกินเฮดเป็นว่าเล่น”

การเดินทาง ไม่สิ้นสุด

กรอบความคิดที่คับแคบแสนทรมานในเกาะเล็กๆ อันแห้งแล้งที่คอยกัดกร่อนวิญญาณให้ตายลงไปอย่างช้าๆ สุดท้ายก็กลายเป็นซากศพเน่าผุแม้แต่วัชพืชก็ไม่อยากจะดูดซึมไปเป็นอาหาร

ก้าวต่อไป ไอ้กระจอกส์

มึงมีสามทางให้ตัวเอง
หนึ่ง ลาออกไปหางานใหม่และอย่าฝันว่าจะได้เจอของดี เพราะมีแต่พวกที่คิดแบบมึงนั่นแหละโคจรไปพบกัน ณ ​ที่แห่งนั้น
สอง เปลี่ยนสภาพแวดล้อมที่เป็นอยู่ให้ได้ แล้วพัฒนาให้มันดีขึ้น ไม่ว่าจะคนหรืองาน
สาม ไปตายซะ ไอ้กระจอกส์

มีความทุกข์จึงทำให้เรารู้จักความสุข

มีเรื่องนึงที่ทำให้มันอดอมยิ้มไม่ได้ ถ้าใครเคยเข้าห้องผ่าตัดคงเคยเจอ ในห้องหนึ่งจะมีทีมแพทย์มาจากหลายสาขาเพราะต้องทำหลายๆ อย่าง เหมือนแต่ละคนไม่ค่อยได้เจอกัน พอเห็นหน้าก็ทักทายกัน บ้างก็ชวนกันไปกินข้าวที่ไหนดี หรือได้ไปดูมารูนไฟว์หรือเปล่า ไปเที่ยวคราวก่อนสนุกไหม คงเป็นวิธีการผ่อนคลายก่อนรักษาคนไข้กระมัง

หนี

จะว่าไปแล้วมันก็เหมือนหนังเรื่องเก่าที่เอากลับมาฉายใหม่อีกครั้ง มันนอนมองหลอดไฟไปตามทางเดินในขณะที่ที่บุรุษเวรเปลห้องผ่าตัดกับลังเข็ญผู้ป่วยไปสู่ຫ້ອງປະຕິບັດການ จากเตียงที่หนึ่ง ย้ายข้ามไปเตียงที่สองเปลี่ยนจากชุดสีขาวเป็นสีเขียวและย้ายข้ามไปเตียงที่สาม

ลืมตากว้างๆ แล้วสูดหายใจลึกๆ นะคะ

บ้านเก่า

ภาพชายทั้งสองยังติดตาผมอยู่เสมอ วันนั้นพี่ดุ๊กทำแจ่วให้ไป ข้าวเหนียวสองถุง คิดตังค์ห้าบาท พร้อมทั้งยังมีเรื่องราวมากมายผุดผายขึ้นมาขณะที่เขายังยืนรอแจ่วอยู่ตรงนั้น