ผมพยายามนึกว่า ผมมีความสนุกสนานกับเทศกาล สงกรานต์ ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ หรือ ได้เปียก กับสงกรานต์ ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ มันลางเลือน ระหว่าง 5 หรือ 6 ปีย้อนหลัง แค่เพียงรู้สึกเฉยๆ กับงานเทศกาล แบบนี้ ไม่ใช่ไม่ให้ความสำคัญ แต่ความรู้สึกมันเฉยๆ มากกว่า เฉกเช่นเดียวกับงาน ปีใหม่
ไม่ใช่ว่าผมไม่ได้กลับบ้านเลย ผมกลับไป เยี่ยมแม่ แลพี่ๆ แต่ปีนี้ ผมก็พลาดการ รดน้ำ กระดูกพ่อ อีกครั้ง
แค่เพียงผมกลับไปก่อนสงกรานต์ แค่นั้นเอง ครอบครัวของผมจึงได้เฮฮา แม่ พี่น้องและหลานๆ ก่อนสงกรานต์ และก่อนใครในหมู่บ้าน
มันเป็นวันธรรมดา ของคนอื่น แต่มันไม่ใช่วันธรรมดาของครอบครัว “อันทะวงษา” ที่จะสามารถรวมพลกันได้ทั้งครอบครัวขนาดนี้ แม่ 1 และลูกๆ อีก 8 คน ซึ่งแต่ละคน ก็มีหน้าที่การงานกันหมดแล้ว พร้อมเหล่าหลานๆ สุดแสนจะดื้อซน ที่พวกมันจะตื่นเช้าอะไรกันนักหนา
เป็นบ่อยๆ ผลจึงออกมาอย่างที่เห็น คือ ยิ่งใช้ชีวิตนานๆ ความดักดานเลยมาเยือน เมื่อนั้นฉันใด หายนะไซร้ ถามหา
ตามประสา พวกสมาธิสั้น ความฝันยาวอย่างผม อยากได้อะไรก็ฝันเอา มีความสุขกับฝันลมๆ แล้งๆ ไปวันๆ (กรุณาอย่าเอาเป็นเยี่ยงอย่าง เด็กและสตรีมีครรภ์ไม่ควรใกล้ ผู้ป่วยควรเอาไปอยู่ด้วย) คิดอยู่นั่น ไม่ค่อยทำไร
ผลออกมาก็เลย ฉลาดน้อยไป ทำไรไม่ค่อยได้
พอทำอะไรไม่ได้ ก็เครียด เครียด เครียด แล้วก็ นอนเพื่อให้หายเครียด
ตื่นมาก็ ขี้เกียจ ไม่รู้จะทำอะไร คิดไม่ออก เพราะสมองน้อย คิดไรไม่ออกก็เครียด เครียดแล้วก็นอน เพื่อให้หายเครียด
ฤดูฝน พ.ศ. 2529 / อุดรธานี / บนหลังควาย
ฟ้าครื้มตั้งเค้ามาแต่ไกล ตามสไตล์ฤดูฝนแดนอีสาน ลักษณะอย่างนี้บอกได้คำเดียวว่า หนักแน่นอน ยอดไม้ปลิวไหวกับสายลมอ่อน อ่อน ไม่นานลมเริ่มแรงขึ้น เตรียมพร้อมหอบฝนห่าใหญ่ ปานพายุเข้ากระหน่ำท้องทุ่ง อย่างไม่ปราณีปราศัย และหนักหน่วงอย่างที่มันเคยเป็น
ผมนั่งอยู่บนหลังควายด่อน (ควายตัวสีขาว) มีพี่ชายสองคนจูงควายเดินนำหน้า มุ่งหน้าจาก นา เข้าสู่บ้าน ระยะทาง 3 กิโลเมตรเดิน มันคงไม่เรียกว่าใกล้สำหรับคนกรุงที่ต้องเดิน แต่เราชาวนาต้องเดินจูงควายออกสู่ท้องทุ่งและกลับเข้าสู่ สถานที่พักพิงที่เรียกว่าบ้าน ทุกวัน เช้า ค่ำ มันไม่ไกลเลย
แต่ ด้วยความที่ต้องเดินท่ามกลายสายฝนกระหน่ำ อย่างวันนี้ มันช่างไกลแสนไกล
ด้วยความที่เปียกปอนและพายุพัดแรง ทั้งสามคนและควายหนึ่งตัว ได้เดินมาหยุดอยู่ที่โรงเรียนประจำหมู่บ้าน