Blogs

นายกรัฐมนตรีของไทยคนปัจจุบันคือใคร เด็กนักเรียนตอบว่า ไม่รู้ แล้วผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานครคือใคร คำตอบที่ได้มาคือ อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ

ผมจะไม่รู้สึกอะไรมาก ถ้าหากคนที่ตอบคำถามนี้อายุสามขวบ

แต่สำหรับเรื่องที่ผมยกมานั้น มันคือคำตอบของเด็ก ม.6

อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย อย่าคิดว่าเรื่องแบบนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นจริง ผมเรียนมาในโรงเรียนมัธยมที่เด็ก ม.3 บางคน ยังอ่านหนังสือไม่ออกด้วยซ้ำ หรือนักเรียนชั้น ม. 1 ท่องกอ ไก่ ไม่ถึง ฮอ นกฮูก มันเป็นเรื่องขำไม่ออกเท่าไหร่ ใครที่ได้ร่ำเรียนมาในเมืองกรุงหรูหรา หรือได้รับการศึกษาจากโรงเรียนในตัวจังหวัดมันก็ไม่เท่าไหร่ เหตุการณ์แบบนี้คงไม่เกิดขึ้น แต่สำหรับเด็กต่างจังหวัดไกลปืนเที่ยงด้วยแล้ว มันอาจจะเป็นเรื่องสามัญธรรมดา เรื่องปากท้องของครอบครัวย่อมสำคัญกว่า ลูกๆ ไม่ได้ไปโรงเรียนไม่เป็นไร แต่ขอให้ได้ไปช่วยผู้ปกครองตัดอ้อยรับจ้าง หรือเกี่ยวข้าว รับจ้างหาเงินซื้อข้าวสารก่อน

เราเข้าใจหลักการการใช้งาน CSS และ XHTML แค่ไหนกัน หรือคิดว่าทั้งสองอย่างนั้นมันไม่สำคัญ คนที่กำลังเขียน CSS ทั้งหลายนั้นกำลังหัดเขียน โดยที่ไม่ได้สนใจโครงสร้างและขอบข่ายของงาน จริงๆ หรือแค่เขียนเพื่อให้หน้าเอกสารแสดงผลได้ถูกต้องกับบราวเซอร์อย่างเดียว

ผมคงต้องขอพูดซ้ำอีกครั้งว่า ถึงเวลากันแล้วที่เราต้องเอาใจใส่อย่างจริงจังกับเรื่องราวเหล่านี้ หากหาใช่เพื่อประโยชน์ส่วนตน หรือลูกค้าไม่ แต่จะเป็นผลประโยชน์ส่วนรวม สังคมและสามารถส่งแนวคิดการทำงานไปยังลูกหลานที่จะเจริญเติบโตมา อีกห้าปี สิบปีข้างหน้านั่นมากกว่า

มันยาก สำหรับที่จะเริ่มต้น แต่ในขณะเดียวกันการเริ่มต้นใหม่ มักสวยงามเสมอ ถ้านึกไม่ออกว่ามันสวยงามยังไงให้นึกถึงตอนที่เราจีบหญิงหรือเหล่หนุ่มใหม่ๆ หัวใจมันกระชุ่มกระชวย แต่คงไม่โชคร้ายขนาดสุดท้ายแล้วหญิงที่เราจีบนั้นเป็นกระเทยแปลงเพศมาหรือ ชายที่ตกลงปลงใจด้วยกลายเป็นสามีของชายอื่น พยายามนึกถึงจุดจบ ตอนอวสานของนิยายน้ำเน่าหลังข่าวไว้ แต่ในความเป็นจริงแล้ว เรื่องราวเหล่านี้ มองไปข้างหน้ายังไงก็ไม่มีจุดจบสิ้น ถ้าเรายังใช้เทคโนโลยีนี้กันอยู่

อยู่ดีดี รดิสก็บอกผมมาว่า อยากเขียนบทความ แต่ไม่รู้จะเขียนอะไร ผมก็ตอบกลับไปว่า เหมือนกัน อยากเขียน แต่ไม่รู้จะเขียนอะไรก่อนดี เพราะว่าเรื่องที่จะเขียนมันเยอะมาก ยาวเกิน หลากหลาย อาจจะบอกได้ว่า ตอนนี้ ระดับสมองของผมลดน้อยลงไปจนไม่สารมารถรวบรวมสมาธิเอาไว้กลั่นเรื่องราวที่ คิดว่า เป็นประโยชน์ ออกมา ได้เหมือนเมื่อก่อนและอาจจะมีสาเหตุอื่นๆ เข้ามาเกี่ยวเนื่องด้วย

สาเหตุอื่อนๆ อาจจะเป็นปัญหามากกว่า หลายวันมานี้เรื่องราววุ่นวายขายปลาแดกในบ้านเราคงหนีไม่พ้น เรื่องการ เลือกตั้ง ใครได้คะแนนเท่าไหร่ เป็นยังไง ป่านนี้คงรู้กันพอเลาๆ ไปแล้ว ผมรู้สึกหดหู่ หดหู่กับการเข้าไปติดตาม ข่าวผลการเลือกตั้งตามเว็บต่างๆ เว็บที่ส่วนใหญ่ มักมีพื้นที่ให้แสดงความคิดเห็น มันคืออะไรกัน

• You lie with me
• You love with me
• Keep us together to be free
• Forever…..

• Oh my brothers we have been fighting
• But what we´ve got tonight
• Or just cries and dry

• Look back at the graveyard
• Time passing by so slow and hard
• Sing our song longer and colder
• Take everything jump over the hardest part

ครึ่งเดือน, สองสัปดาห์, สิบห้าวัน หรือแล้วแต่จะประมาณการ นั่นคือระยะเวลาที่ผมใช้ชีวิตอยู่ที่หาดใหญ่ ในช่วงเวลาดั่งที่กล่าวมาข้างต้น เงียบ เงียบ เรื่อย เรื่อย เอื่อย เอื่อย แต่ปรอดโปร่ง ทำให้มีความสุขกับการได้หยุดคิด หยุดวิ่ง ในหลาย หลาย เรื่องราวของชีวิต

เครื่องบินกำลังไต่ระดับนสู่ขึ้นสู่ระดับความสูงมาตรฐาน กลุ่มก้อนเมฆที่ลอยล่องอยู่เบื้องล่าง ทำให้เกิดความรู้สึกแปลกๆ เพราะปรกติ จะแหงนหน้ามองก้อนเมฆ แต่บางครั้งก็ได้มีโอกาศก้มหน้ามองก้อนเมฆ กับเขาบ้าง

จำได้ไหมครับ ครั้งสุดท้ายที่คุณซักผ้าด้วยมือ คือเมื่อไหร่ ผมเพิ่งซักผ้า ด้วยเครื่องหยอดเหรียญเป็น เมื่อไม่นานมานี้นนี่เอง สมัยก่อนเด็กบ้านนอก ที่ต้องปั่นจักยานไปโรงเรียน วันละหลายสิบกิโล ขนาดนั้น ครอบครัวคงไม่มีเครื่องซักผ้าเครื่องใหญ่ ไว้คอยสนองความง่ายแห่งชีวิต

จึงต้องซักผ้าเองตั้งแต่เรียนอยู่ชั้น ป. 4 กางเกงนักเรียนไม่ต้องซักบ่อย ปล่อยให้มันกลายเป็นสีกากีเข้มๆ ก่อน ส่วนเสื้อนักเรียนสองตัวนั้นต้องซักทุกวันวันละตัว สะอาดบ้าง ไม่สะอาดบ้างตามประสา เสร็จแล้วก็ห้อยตากหมอกไว้ข้างๆ ต้นส้มโอ พรุ่งนี้เย็นๆ เลิกเรียนค่อยมาเก็บ

ผมยังต้องซักผ้าด้วยมือ จนกระทั่งเมื่อประมาณต้นปี 2549 ผมย้ายห้องพักใหม่ ที่ชั้น 1 เขามีเครื่องซักผ้าหยอดเหรียญบริการด้วย แอบดีใจลึกๆ เกิดมาชาตินี้ กุได้ใช้เครื่องซักผ้าแบบในทีวีแล้วเว้ยยย