Tag: ชีวิต

หลายคนมีคำถามกับผมว่า ผมจะแสดงกล้ามดากไว้หนวดอันไม่สมประกอบ ไว้เคราหยิบหยอยพิกลพิการบนใบหน้าเหลี่ยมๆ ที่มีพิรุธตลอดเวลานี่ทำไม ซึ่งวันก่อนพี่ชายของผมก็ถามผมว่า “ทำไมไม่โกนทิ้ง ทีผมบนหัวเนี่ยมึงยังสกินเฮดเป็นว่าเล่น”

กรอบความคิดที่คับแคบแสนทรมานในเกาะเล็กๆ อันแห้งแล้งที่คอยกัดกร่อนวิญญาณให้ตายลงไปอย่างช้าๆ สุดท้ายก็กลายเป็นซากศพเน่าผุแม้แต่วัชพืชก็ไม่อยากจะดูดซึมไปเป็นอาหาร

มีเรื่องนึงที่ทำให้มันอดอมยิ้มไม่ได้ ถ้าใครเคยเข้าห้องผ่าตัดคงเคยเจอ ในห้องหนึ่งจะมีทีมแพทย์มาจากหลายสาขาเพราะต้องทำหลายๆ อย่าง เหมือนแต่ละคนไม่ค่อยได้เจอกัน พอเห็นหน้าก็ทักทายกัน บ้างก็ชวนกันไปกินข้าวที่ไหนดี หรือได้ไปดูมารูนไฟว์หรือเปล่า ไปเที่ยวคราวก่อนสนุกไหม คงเป็นวิธีการผ่อนคลายก่อนรักษาคนไข้กระมัง

จะว่าไปแล้วมันก็เหมือนหนังเรื่องเก่าที่เอากลับมาฉายใหม่อีกครั้ง มันนอนมองหลอดไฟไปตามทางเดินในขณะที่ที่บุรุษเวรเปลห้องผ่าตัดกับลังเข็ญผู้ป่วยไปสู่ຫ້ອງປະຕິບັດການ จากเตียงที่หนึ่ง ย้ายข้ามไปเตียงที่สองเปลี่ยนจากชุดสีขาวเป็นสีเขียวและย้ายข้ามไปเตียงที่สาม

ลืมตากว้างๆ แล้วสูดหายใจลึกๆ นะคะ

การที่เราไปทำงานแล้วใช้เวลาพักผ่อนมองบ้านอื่นเมืองอื่นมันก็ดีไปอีกอย่าง สิ่งหนึ่งที่ผมตระหนักได้หลังจากการเดินทัวร์ลอนดอนครั้งนี้คือ การเดินตามที่หนังสือชวนเที่ยวคงไม่ใช่แนวทางถนัดสำหรับผม เพราะผมไม่ชอบสถานที่ที่มีผู้คนเยอะๆ โดยเฉพาะทุกคนมีจุดมุ่งหมายเดียวกันคือมาเที่ยว แต่ละจุดแต่ละที่ที่หนังสือเหล่านั้นแนะนำก็มักจะมีคนที่ถูกแนะนำมาเหมือนกันเสมอ

มันไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิม คือสิ่งที่ผมกำลังทำใจยอมรับ ไม่ได้บ่นถึงเรื่อง โน่น นี่นั่น มันคือเรื่อง สุขภาพและร่างกาย

ร่างกายที่เมื่อก่อนมันถูกใช้ไปอย่างหนักหน่วง อดหลับอดนอน หามรุ่งหามค่ำ ทำโน่น นี่ นั่น คิดเสมอว่าทนได้

ใช่ มันทนได้จริงๆ ในช่วงนั้น

มีหลายคน คอยตักเตือนด้วยความห่วงใย ว่าพักบ้าง อะไรบ้าง ผมก็รับฟัง แต่ไม่ได้คิดว่ามันจะมาเร็วอะไรขนาดนี้